Veel mensen voelen de noodzaak voor het bewandelen van een nieuwe weg, ik ook. Een gevoel dat zich bij mij steeds meer opdringt is dat we meer vrouwelijke energie nodig hebben om tot oplossingen te komen. Het idee suddert al een poosje in mijn hoofd en langzamerhand valt alles steeds meer op zijn plek.
Beelden van de moedergodin, Venus of Gaia of een van de andere duizend namen die ze heeft, zijn over de hele wereld teruggevonden en zijn zelfs 30000 jaar oud, maar in onze cultuur is de moedergodin verdrongen. We leven al een paar duizend jaar in een maatschappij waarin mannelijke eigenschappen het meest gewaardeerd worden. Daadkracht, doelgerichtheid, moed, besluitvaardigheid, meten en zich aan elkaar meten, rationaliteit en rechtlijnigheid. Het lichaam wordt gezien als een kerker en moet zich onderwerpen aan de geest. En zoals we het lichaam behandelen, zo behandelen we ook de aarde. We putten het uit en kastijden het om het maximale eruit te kunnen halen.
De Corona tijd bracht ons noodgedwongen in een collectieve vrouwelijke energie. We bleven thuis, gaven aandacht aan het gezin, hadden tijd om te wandelen in de natuur, tijd voor contemplatie en stilte. De lucht klaarde letterlijk op, de vogels werden hoorbaar, veel mensen kwamen tot zichzelf. En nu is het belangrijk om dit vast te houden en uit te bouwen.
Het contact met ons gevoel herstellen, uit het hoofd en naar het hart. Het lichaam als tempel en eerbied voor de aarde. Niet rechtlijnig denken maar circulair, niet buitensluiten maar insluiten, niet individueel maar gemeenschappelijk, niet snel maar langzaam. Niet winnen of verliezen, spelen om het spel. Leven met het ritme en met de seizoenen, de heiligheid van de vrouwelijk cyclus herstellen, tijd voor stilte en inkeer. Geen hogere productie, vooruitgang en snelheid, maar verdieping en inkeer. Minder yang en meer yin.
Al deze vrouwelijke waarden zijn eeuwenlang onderdrukt en nog steeds worden emoties gezien als een teken van zwakte. Bij mijn kleindochter zie ik hoe emoties komen en gaan als je ze maar even laat stromen. Ik wil niet zeggen dat we allemaal moeten gaan liggen schreeuwen als een tweejarige, maar erkennen dat een emotie er is, er aandacht aan schenken, onderzoeken wat de onderliggende laag is, werkt beter dan de emotie weg rationaliseren.
Ik hoop voor mijn kleindochter dat zij later trots zal zijn op haar lichaam zoals het is, zonder het te veroordelen en het te willen veranderen. Dat zij zal kunnen genieten van haar vrouwelijke cyclus en leert om mee te bewegen met het ritme van het lichaam. Zoals met het ritme van de maan. Dat het voor haar mogelijk zal zijn om hier ruimte voor te nemen en in de tijd van menstruatie zich een beetje terug te kunnen trekken om te voelen wat zich aandient en zich te verbinden met de kosmos en de aarde en weer nieuwe energie op te doen voor de nieuwe cyclus.
Ik hoop voor ons allemaal dat we ons gaan verbinden met elkaar en met de natuur en dat we ruimte gaan geven aan associatief denken en aan stilte, aan zijn in plaats van doen, want ik denk dat er vanuit die energie oplossingen zullen komen.
de kleine stap 